Roland. Mroczna Wieża. Stephen King

TYTUŁ: Roland. Mroczna Wieża

AUTOR: Stephen King

TŁUMACZENIE: Andrzej Szulc
GATUNEK: Fantastyka

WYDAWNICTWO: Albatros

EGZEMPLARZ RECENZENCKI dzięki uprzejmości Wydawnictwa Albatros

Zdjęcie autorskie Anna Sukiennik 

Trzymam w dłoni pierwszy tom opus magnum Stephena Kinga i próbuję z plątaniny myśli oraz odczuć wyselekcjonować konkretna opinię. Skutecznie przeszkadza mi w tym myśl, że ta książka jest tłem. Jest wstępem. Zapewne do czegoś wzniosłego, pełnowartościowego, ale w tym momencie – bez znajomości kolejnych tomów z cyklu: Mroczna wieża – Rolanda postrzegam jako długi (bagatela 240 stronicowy;)) wstęp do najważniejszego. Dlatego tak trudno ocenić te pozycję obiektywnie. I subiektywnie.

Otwieramy Rolanda i nagle przenosimy się do zupełnie innego wymiaru, do spękanej, zasuszonej, nieprzyjaznej ziemi, do miejsca trawionego gorączką suszy, miejsca niewiadomej. O Rolandzie wiemy tylko tyle, że jest ostatnim przedstawicielem klanu rewolwerowców i że ściga człowieka w czerni. Bo tylko człowiek w czerni jest w stanie zdradzić Rolandowi tajemnicę dotarcia do Mrocznej Wieży – centrum wszystkich światów. Mroczna Wieża to cel wędrówki, cel życia Rolanda.

O fabule można napisać niewiele, bo i niewiele się dzieje. Roland wytrwale podaża śladem człowieka w czerni. Na swej drodze spotyka nawiedzoną kapłankę, głoszącą słowo w niewielkim mieście Tull. Poznaje samotnego osadnika, jego gadającego kruka Zoltana oraz dzielnego chłopca o imieniu Jake. Walczy z Powolnymi Mutantami. I wspomina to, co było, czego dokonał, i czego musiał się dopuścić, aby być tym, kim teraz jest. Chociaż operowanie czasem, mówienie o przeszłości jest zwodnicze i niekoniecznie prawdziwe w tym postapokaliptycznym świecie z tajemnicą czasu, przestrzeni i istnienia.

Roland jest doskonałym dowodem na to, że King przywiązuje ogromną wagę do klimatu i aury tworzonych przez siebie historii. Roland jest bowiem podwaliną do dalszych wydarzeń, tłem, i bynajmniej nie jest to obelga. King prócz charakterystyki miejsca, w którym rozgrywać się będzie akcja główna, dokonuje w Rolandzie czegoś, co wychodzi mu najlepiej – kreśli płaszczyznę psychologiczną, rys charakteru głównego bohatera oraz kształtowanie się specyfiki oraz motywów postępowania rewolwerowca.

Czy jakakolwiek inna zasadzka może się równać z zasadzka miłości?

Tylko równi sobie mówią prawdę, tak przynajmniej sądzę. Przyjaciele i kochankowie bez przerwy kłamią, złapani w sieć powinności.

Gdybym miała ocenić Rolanda jako pojedynczą powieść, bez wiedzy, że stanowi ona pierwszy tom cyklu, miałabym twardy orzech do zgryzienia i zapewne nie byłaby to hurraoptymistyczna opinia. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że wiem, kto Rolanda napisał... King – wybitny, najbardziej szanowany, i ukochany przeze mnie pisarz. A skoro sam King uważa Mroczną Wieżę za najwybitniejsze dzieło w swoim dorobku nie pozostaje nic innego, jak chwycić za kolejny tom.

Zdjęcie autorskie Anna Sukiennik