Tkanki. Dominika van Eijkelenborg

TYTUŁ: Tkanki

AUTOR: Dominika van Eijkelenborg

WYDAWNICTWO: Wydawnictwo Kobiece

GATUNEK: Powieść obyczajowa

Zdjęcie autorskie Anna Sukiennik 

Zastanawia mnie co za "Janusz dedukcji" zakwalifikował tę powieść do thrillerów? I tym samym wyrządził dobrze napisanej powieści obyczajowej okropną krzywdę. 

Umówmy się – kupując lody o smaku truskawkowym oczekujemy, że dostaniemy lody... o smaku truskawkowym, a nie czekoladowe z karmelową polewą i owocowa posypką. Chwytając za Tkanki określane mianem "wciągający thriller" oczekujemy, no nie może być! THRILLERA WŁAŚNIE... A dostajemy, skądinąd bardzo udaną, skrupulatnie opisaną trudną relację matka-córka, oraz zobrazowanie konsekwencji jaki niesie za sobą przeszczep, ale te części składowe fabuły POZOSTAJĄ NADAL w sferze obyczajowej, a nie sensacyjnej...

[...] po przekroczeniu pewnej granicy odwaga płynnie zmienia się w szaleństwo.

Kardiomiopatia. Zawał. Rzeczywistość nie pozostawia złudzeń, aby żyć 17-letnia Evi potrzebuje nowego serca. Przeszczep to jedyna szansa aby mogła normalnie funkcjonować. Dawca pojawia się niemalże w ostatnim momencie. Operacja w komplecie z kuracją lekami immunosupresyjnymi oraz rekonwalescencją kończą się sukcesem. Evi może dosłownie odetchnąć pełną piersią. Bo fizycznie jest zdrowa. A psychicznie? Skromna, wycofana, subtelna dotychczas Evi sukcesywnie zmienia się w zbuntowaną i opryskliwą nastolatkę. Jej mama – Chantal – próbuje zrozumieć skąd te nagłe zmiany. Odpowiedz jest oczywista – serce, które tchnęło w Evi życie wyparło "starą Evi" i przejęło kontrolę nad psychiką, upodobaniami i zachowaniem dziewczyny...

Nasza osobowość jest dosłownie zapisana w naszych tkankach. 

Dominika van Eijkelenborg stworzyła naprawdę przejmujący dramat na kanwie zagadnienia "pamięci tkankowej". Istnieją badania potwierdzające słuszność tezy, że wraz z przeszczepionym organem biorca otrzymuje "okruchy" osobowości dawcy. Kalkę zachowań, upodobań i pragnień. Wspomnienia. Autorce udało się zaintrygować, rozpalić ciekawość i wciągnąć w czeluść obyczajowych zawirowań. Jednak nadal pozostaje to w większym stopniu powieść obyczajowa, a nawet młodzieżowa, aniżeli thriller. Otrzymujemy bowiem: charakterystykę przemiany dziewczynki – córeczki w wiecznie podirytowaną nastolatkę; walkę o zdrowie ukochanego dziecka; dramaty, jakie rodzi choroba ukochanego, jedynego dziecka; pierwsze zauroczenia, miłość, pociąg do "niegrzecznych chłopców"; skomplikowane relacje miedzy rodzeństwem. Niepokojące sny Evi z pewnością nie klasyfikują Tkanek do thrillera, bo w zamierzeniu mały być zapewne lekko przerażające, a są po prostu dziwne. Stąd moja frustracja, niezadowolenie, pomimo bardzo dobrej warstwy obyczajowej, bardzo plastycznego języka i wieloosobowej narracji, która sprawia, że historia opowiadana z kilku perspektyw nabiera wiarygodności i przejrzystości. Jest odrobinę monotonnie, momentami nudnawo i bardzo, bardzo przewidywalnie. W powieści brak jakichkolwiek "trzęsień fabularnych" oraz pojawia się kilka zupełnie zbędnych wątków. 

Reasumując: jeśli Tkanki mam ocenić przez pryzmat wytycznych "dobrego thrillera" to byłaby to ocena 2/10. Olewając semantykę i wszelką klasyfikację,  mając na uwadze bardzo dobry warsztat pisarski, ciekawy temat oraz wnikliwe spektrum trudnych relacji matka-córka, brat-siostra, chłopak-dziewczyna oceniam tę powieść na 7/10.

Nie polecam fanom thrillerów. 

Zdjęcie autorskie Anna Sukiennik