Skrawki nadziei. Maria Paszyńska

 TYTUŁ: Skrawki nadziei

AUTOR: Maria Paszyńska

WYDAWNICTWO: Książnica

GATUNEK: Literatura piękna

EGZEMPLARZ RECENZENCKI dzięki uprzejmości Wydawnictwa Książnica

Zdjęcie autorskie Anna Sukiennik

 

Szalenie trudno napisać recenzję książki, która była ratunkiem w bardzo trudnym czasie, była nadzieją na lepszą przyszłość. Brakuje słów, nie pomagają kotłujące się w człowieku emocje. Jak nie spłaszczyć wielowymiarowości powieści, jak nie odrzec z piękna i głębi tej historii? Obawiam się, że będzie trudno. 

"Skrawki nadziei" to dalsze losy rodziny Ciszaków, których poznaliśmy w "Cudach codzienności". Maciej i Staszka wkroczyli już w wiek średni, ich dzieci dorastają, a wraz z upływającymi latami wyraźnie widać różnice między Michałem, Bogną, Nawojką i Amelką. Inne temperamenty, inne priorytety, odmienne usposobienie i marzenia. Każde z nich przyniesie starym Ciszakom ogrom radości. I ogarom cierpienia...

 

"Nikt nie jest gotowy by przeżyć dobrze życie, ale robimy, co możemy".

 

Te wszystkie drobne niepowodzenia, smutki i żale przyćmiewa widmo wojny, zmieniające się nastroje społeczne, niepokojące antysemickie ruchy i strach przed bolszewikami...

 

"Głos pokoju jest często niesłyszalny wśród krzyku nienawiści". 

Nie sposób nie pokochać Ciszaków. Ta więź spajająca ich w jedność, wzajemny szacunek, zrozumienie zaklęte w ciszy, wsparcie ukryte pod subtelnym gestem. I troska o matkę, ojca, brata, siostrę. Pani Maria utkała historię na bazie ogromnej miłości scalającej w jedno tak różnych bohaterów. Pragmatyczna Bogna, wyzwolona Nawojka, lekkomyślny Michał i subtelna, delikatna, radosna Amelka. Różnice między nimi jeszcze mocniej podkreślają jak ogromną rolę w życiu człowieka odgrywa wsparcie i miłość najbliższych. W obliczu największych tragedii to właśnie rodzina stanowi filar, bezpieczną przystań, kotwicę. 

 

Maria Paszyńska jest po prostu doskonałą pisarką. Lekkość pióra, swoboda, z jaką czytelnik zatraca się w wykreowanym przez panią Marię świecie zakrawa na fenomen. Przenosimy się w czasie, przenosimy się w przestrzeni. Współodczuwamy. Płaczemy. 

 

Pani Maria nie mogła wiedzieć, że ta powieść i niesiona przez nią treść będzie wybrzmiewać w tak strasznym czasie, jakim jest zbrojna napaść na Ukrainę i wojna. "Skrawki nadziei" przynoszą ukojenie i przywracają wiarę w dobro... Brzmi strasznie banalnie, ale właśnie ta powieść niesie nadzieję, drobne skrawki nadziei, że jeszcze będzie dobrze, jeszcze będzie normalnie. 

Zachwyt. I niech to słowo podsumuje to, co myślę o "Skrawkach nadziei". Bo więcej pisać nie trzeba.